• Procedura_nadania_imienia_ZSEiO_nr_6_w_Łomży.pd
• Plan_działań_zwiazanych_z_nadaniem_imienia_ZSEiO_nr_6_w_Łomży.pd
• Protokół_głosowania_na_patrona_ZSEiO.pdf

 

---

Zespół koordynujący prace związane z nadaniem szkole imienia:

Przewodniczący: Krzysztof Domalewski

Członkowie:

Grzegorz Bielicki

Robert Chojnowski

Janusz Dobrzycki

Lidia Drozdowska

Natalia Przestrzelska

Agnieszka Urbaniak

 

---

Plan działań związanych z nadaniem szkole imienia i sztandaru:

 

Etap I

1. Wpisanie działania do Planu Pracy Szkoły oraz opracowanie Procedur nadania szkole imienia i sztandaru (wrzesień 2022 r.)

2. Powołanie na zebraniu Rady Pedagogicznej zespołu koordynującego działania zmierzające do nadania szkole imienia (styczeń 2023 r.)

3. Działania informacyjne skierowane do nauczycieli, pracowników szkoły,  uczniów, ich rodziców (styczeń-luty 2023 r.)

4. Przygotowanie prezentacji sylwetek kandydatów/instytucji na patrona (luty 2023 r.)

5. Wybory patrona szkoły (1 marca 2023 r.)

6. Ogłoszenie informacji o wyborze patrona (2 marca 2023 r.)

7. Zaopiniowanie kandydata na patrona szkoły (do 10 marca 2023 r.)

 

Etap II

1. Złożenie wniosku o nadanie imienia (do 15 marca 2023 r.)

2. Powołanie zespołów zadaniowych (15 marca 2023 r.)

3. Popularyzacja postaci patrona (16 marca 2023 r. - czerwiec.2023 r.)

4. Przygotowania do uroczystości nadania imienia szkole (do 1 września 2023 r.)

5. Przygotowanie uroczystości głównej (październik 2023 r.)

6. Uroczystość nadania imienia i sztandaru ZSEiO nr 6 w Łomży (14 października 2023 r.)

 

Biogramy kandydatów na patrona szkoły:

 

18. Dywizja Piechoty

 

 

18. Dywizja Piechoty (18 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Swój rodowód wywodzi z jednostek „Błękitnej Armii” gen. Józefa Hallera, z czasów I wojny światowej. Powstała w 1919, w wyniku reorganizacji odrodzonego Wojska Polskiego. W strukturze dywizji znalazł się m.in. 33 – łomżyński Pułk Piechoty, pułk ,który tworzony był z mieszkańców Ziemi Łomżyńskiej, w szczególności z członków Polskiej Organizacji Wojskowej ,której trzonem byli harcerze z drużyny, która powstała, jako pierwsza, wśród szkół łomżyńskich, w Szkole Handlowej, czyli naszej poprzedniczce.

Dywizja brała udział w walkach z bolszewikami w latach 1920-1921: podczas polskiej ofensywy na Ukrainie w kwietniu 1920 r., w czerwcu prowadziła walki odwrotowe, a w lipcu walczyła z powodzeniem z Armią Konną Siemiona Budionnego. W sierpniu przetransportowana została w rejon Warszawy i weszła w skład 5 Armii gen. Władysława Sikorskiego. W okresie Bitwy Warszawskiej, nad Wkrą  powstrzymywała natarcia bolszewickich oddziałów. Podczas polskiej kontrofensywy walczyła na Wołyniu i Polesiu. Za niezłomną postawę i bohaterską walkę  uzyskała zaszczytne miano „Żelaznej Dywizji”.      

Po wojnie polsko-bolszewickiej 18 DP przeszła na etat pokojowy. Sztab Dywizji stacjonował w garnizonie Łomża w budynku obecnej przychodni lekarskiej przy ulicy Polowej. Pierwszym jej dowódcą był gen. Franciszek Krajowski, a ostatnim płk dypl. Stefan Kossecki.

W okresie II RP dowództwo 18. Dywizji oraz  żołnierze 33 Pułku Piechoty uczestniczyli bardzo aktywnie  w życiu społecznym, kulturalnym i patriotycznym miasta. Organizowali pomoc sanitarną i charytatywną na rzecz najbiedniejszych mieszkańców Łomży. Koncerty orkiestry pułkowej z okazji rocznic patriotycznych czy obchodów Dnia Pułku (14 sierpnia) były w Łomży bardzo popularne. Od 1930 r. aktywnie rozwijał działalność „Dom żołnierza”, który wspierał społeczność łomżyńską w ramach tzw. „Rodziny Wojskowej”. W 1925 r. Łomżę  zaszczycił swoją obecnością Prezydent RP Stanisław Wojciechowski.

W okresie kampanii wrześniowej 18. Dywizja  Piechoty wchodziła w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Broniła pozycji obronnych na linii rzeki Biebrza - Narew w rejonie Wizny, Łomży, Nowogrodu, Ostrołęki.  Walczyła w rejonie Czerwonego Boru i Zambrowa. Została rozbita, ale się nie poddała, w bitwie pod Łętownicą i Andrzejewem w dniach 12-13 września 1939 r.

Tradycje 18DP przejęła powołana w 2018 r. 18 Dywizja Zmechanizowana im. gen. Tadeusza Buka, w której skład wchodzi 18.Łomżyński Pułk Logistyczny im. Gen. Mariana Raganowicza. W naszej szkole powstały i będą powstawały klasy wojskowe. Współpracujemy, bardzo dobrze z 18 Pułkiem Logistycznym w Łomży/spadkobiercą tradycji 33 PP/. W okolicach Łomży powstanie następna wielka jednostka Wojska Polskiego - 1 Dywizja Legionów. Naturalną wydaje się więc próba zbliżenia z Wojskiem Polskim, poprzez przybranie patrona jakim może być 18 Dywizja Piechoty.

Realizacja treści patriotycznych, obywatelskich czy społecznych, zawartych w programie wychowawczym szkoły, będzie bardziej skuteczna. Wydaje się więc oczywiste, że współpraca z instytucjami wojskowymi przyniesie nam pozytywne następstwa.
 

Opracowano na podstawie: Wikipedii

 

 

Aleksander Chrystowski (1858-1916)

 

Aleksander Chrystowski urodził się w 1858 roku w Wysokim Litewskim. Po ukończeniu studiów prawniczych w Petersburgu rozpoczął pracę adwokata. W 1884 roku przyjechał do Łomży i w krótkim czasie zdobył uznanie wśród społeczności lokalnej. Podobnie do Mariana Śmiarowskiego, aktywnie uczestniczył w życiu społecznym Łomży. W kalendarzu „Narew” na 1885 r. widnieje jako pomocniczy adwokat przysięgły. Długa jest lista organizacji założonych lub kierowanych przez Aleksandra Chrystowskiego. Zabiegano o jego udział w zebraniach i społecznych przedsięwzięciach, ceniono rady, proszono o opinie.

Był Naczelnikiem Ochotniczej Straży Ogniowej, przez  3 lata stał na czele Towarzystwa Dobroczynności, był pierwszym prezesem Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Dzięki m.in. jego staraniom powstało „Towarzystwo Opieki nad Osobami Uwolnionymi z Więzień”, czyli popularny Patronat Więzienny. Spotykamy go również wśród członków-założycieli Polskiej Biblioteki Publicznej. Przysłużył się nadto do ożywienia działalności Towarzystwa Kultury Polskiej, Towarzystwa Krajoznawczego, Polskiej Biblioteki i Czytelni Publicznej, Towarzystwa Emancypatii Kobiet Polskich, Stowarzyszenia Społecznego, Kasy Pogrzebowej i Oszczędnościowej, Towarzystwa Opiekuńczego nad Domem Zarobkowym, jeszcze kilku innych organizacji. Nie był w nich figurantem, dbał o realizowanie celów merytorycznych, miał na myśli dobro współmieszkańców, rozwój miasta, podtrzymywanie i rozwój w sprzyjających okresach sprawy narodowej.

Wraz z wybuchem tzw. rewolucji 1905 r. (w Łomżyńskiem było to raczej czwarte powstanie narodowe) Aleksander Chrystowski rzucił się w wir spraw politycznych. Gimnazjaliści łomżyńscy zgodnie określają go w swych pamiętnikach jako przyjaciela młodzieży patriotycznej, który tłumaczył rodzicom przyczyny postępowania młodych.

 Z jego inicjatywy powołano w Łomży średnią szkołę handlową w 1906 r., a sam Chrystowski został członkiem Rady Opiekuńczej tej placówki. Nie objął stanowiska dyrektora, pozostał w cieniu, może i ze względu na uchronienie szkoły od ataków ze strony władz oświatowych. Ściągał do Łomży pedagogów, zachęcał do ofiarności, pomagał o organizowaniu tej placówki, będąc w niej częstym gościem, wykładał prawoznawstwo.

Brał aktywny udział w pracach teatru amatorskiego. A. Chrystowski uczestniczył również w życiu politycznym – od maja do sierpnia 1906 r. był posłem do Dumy. W czasie I wojny światowej był II burmistrzem Łomży (I-szym był zawsze Niemiec). Zmarł 15 września 1916 r.

                                  Opracowano na podstawie: historialomzy.pl

 

 

Stanisław Dębowski ps.“Młot” 

 

 

Harcmistrz, członek POW, nauczyciel, autor książek i artykułów. Urodził się 13 stycznia 1899 roku w Piątnicy, już od wczesnej młodości był związany z ruchem niepodległościowym. Obejmując komendę plutonu (taką formę organizacyjną miały pierwsze jednostki harcerskie) przybrał pseudonim „Młot”, którym posługiwał się przez cały czas walki o niepodległość Ojczyzny.

Prężne kierowanie plutonem i silna osobowość „Młota” zaowocowały szybkim wzrostem liczebności i w rezultacie przeobrażeniem plutonu w drużynę, która przybrała imię Tadeusza Kościuszki.  Ale harcerstwo nie było jedynym polem jego działalności. Wraz z gronem przyjaciół działał czynnie również w Polskiej Organizacji Wojskowej.

W 1917 roku, po uzyskaniu matury Stanisław Dębowski wyjeżdża na studia do Warszawy. Wobec zagrożenia ojczyzny przez nawałę bolszewicką w 1920 roku przerywa studia wstępując do Wojska Polskiego. Ranny podczas walk frontowych powraca do Warszawy w 1920 r jako zdemobilizowany plutonowy – inwalida.

Kontynuując przerwane wojną studia, utrzymywał żywe kontakty z harcerstwem (m. in. współpracując z redakcją harcerskiego pisma „Czuwaj”), jak też kolegami – łomżyniakami aktywnie działając w Akademickim Kole Łomżan.

Za udział w wojnie z bolszewikami w 1932r. został odznaczony Medalem Niepodległości.

We wrześniu 1939 roku znowu staje w obronie Ojczyzny. Za udział w walkach w obronie Warszawy otrzymał Krzyż Walecznych, a uniknąwszy niewoli, przeszedł do konspiracji. Jako żołnierz AK uczestniczył w licznych akcjach sabotażowych. W 1941 roku został skierowany do pracy w Delegaturze Rządu na Kraj. W Powstaniu Warszawskim (dwukrotnie ranny) walczył na Starówce i Żoliborzu.

Po wojnie nie zerwał dawnych kontaktów z harcerstwem i Łomżą. Do Izby Pamięci w I Liceum Ogólnokształcącym im. T. Kościuszki przekazał wiele eksponatów i dokumentów. Ponadto spotykał się z łomżyńskimi harcerzami, przekazując im w ciekawych gawędach swoje bogate harcerskie doświadczenia i wspomnienia z pierwszych lat łomżyńskiego harcerstwa.

Wraz z innymi byłymi członkami Akademickiego Koła Łomżan należał do założycieli powstałego w 1958 roku Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej i był członkiem jego Oddziału Warszawskiego. Był też w grupie inicjatywnej, która w 1984 roku powołała Drużynę Weteranów Harcerzy Ziemi Łomżyńskiej, przyjmując udział w jej warszawskim zastępie.

 Zmarł 11 stycznia 1987 roku i spoczął na Warszawskich Wojskowych Powązkach.

                                             Opracowano na podstawie: historialomzy.pl